گرگی درلباس میش

روزی روزگاری یک گرگ بدجنس برای پیدا کردن غذا دچار مشکل شد. چون گله ای که  برای چرا به آن کوه و چمنزار می آمد یک چوپان دلسوز و یک سگ دقیق داشت. آنها مواظب هر اتفاقی در گله بودند.

گرگ گرفتار شده بود و نمی دانست چکار بکند تا اینکه یک روز اتفاق عجیبی افتاد. او یک پوست گوسفند را پیدا کرد. گرگ آنرا برداشت و بسرعت فرار کرد.

روز بعد گرگ با دقت پوست را روی خودش انداخت و خودش را به شکل یک گوسفند درآورد و هنگامیکه گله در صحرا مشغول چرا بود به میان آنها رفت.

گوسفندها متوجه وجود گرگ نشدند. یکی از بره ها به کنار او آمد گرگ ناقلا به او گفت: کمی آنطرفتر علفهای خوشمزه تری وجود دارد و بره بیچاره به دنبال گرگ از گله دور شد. خلاصه آن روز گرگ بدجنس توانست شکار خوبی را پیدا کند.

تا مدتها گرگ به گله می آمد و به روشهای مختلف گوسفندان را فریب می داد. و گوسفندها هم فریب ظاهر گرگ را می خوردند و حرفهای او را قبول می کردند.

این ماجرا مدتها ادامه پیدا کرد. البته چوپان و سگ گله بعد از مدتها توانستند به علت ناپدید شدن گوسفندها پی ببرند و گرگ بدجنس را حسابی ادب کنند. ولی...ولی حیف که یک عده گوسفند ساده گول گرگ را خورده بودند و دیگه در میان گله نبودند.

مرا از مرگ باکی نیست از سختیش می ترسم

زمی خـوردن ندارم ترس از مستیش می ترسم

ندارم بیمی از دشـمن ز دست دوست می نالــم

ندارم شـکوه از بیگانـگان از خـویش می ترسم

نمی ترسم من از شــیر و پلنگ و حملـه گرگان

از آن گرگی کـه می پوشد لباس میش می ترسم

اگر عقــرب زند نیشـم نـدارم نوشی از دنبـــال

از آن نوشی که باشد در پیش صدنیش می ترسم

مرا با خانقاه و خرقـــــه درویش کـاری نیست

ولـی از نـا مسلمانـان نــــا درویـــش می ترسم

ز هــر گندم نمای جـــو فروشی دارم اندیشـــه

ز بدخـواهان در ظاهـــر ارادت کیش می ترسم

نمی ترسم من از ظلم و ندارم وحشت از ظالم

ز آه خـانمان ســــوز دلی دل ریــــش می ترسم

من ژولیده را کاری بـــه کار خلق عــالم نیست

ولیکن از زبان خـویش بیش از پیش می ترسم

من از عقرب نمی ترسم ولی از نیش می ترسم
از آن گرگی که می پوشد لباس میش می ترسم
هراسم جنگ بین شعله و کبریت و هیزم نیست
من از سوزاندن اندیشه در آتیش می ترسم
تنم آزاد، اما اعتقادم سست بنیاد است
من از شلاق افکار تهی بر خویش می ترسم
کلام آخر این شعر یک جمله و دیگر هیج
که هم از نیش و میش وهم از خویش میترسم

چه به خود می بالید گرگ

 

 

وقتی مرا در چنگ داشت

 

گمان میکرد آگاه نیستم از ذات او

 

نمیدانست از بی کسی به او پناه آوردم...

 

************************************************

 

بهم گفتن آهسته برو آهسته بیا که گربه شاخت نزنه! سگه چماقت نزنه!

 

ولی امان از گرگ که نه شاخ داشت نه چماق!

 

اما چنان در آغوشش نفسم بریده شد که دیگر با هیچ چیز دوخته نشد

 

************************************************

 

گیرم تمام دنیا را گرگ فرا گرفته باشد

 

گیرم همه گرگ صفت شده باشند! نه!

 

ما که هنوز گرگ نشده ایم مگه نه؟

 

گیرم جواب خوبی، بدی باشد

 

گیرم که خوبی که از حد بگذرد نادان خیال بد کند

 

اما ما که نادان نیستیم! مگه نه؟

 

گیرم تمام میش ها گرگ از آب در بیایند

 

گیرم گرگی صدایش را نازک کند، دستهایش را آردی

 

گیرم دوستی با گرگ عجیب باشد، باور نکردنی باشد

 

اما من

 

گیر این گیرها نیستم

 

من گیر دوست داشتنم

 

گیر بنی آدم، همان ها که اعضای یک پیکرند

 

فقط نفسی مانده است

 

آن هم تقدیم گرگ ها

 

قطعش کنند

 

************************************************

 

سلامتی اونی که نه گرگ بود نه باران دیده...

 

سلامتی اونی که از بس گرگ دید باران شد...

 

ژولیده نیشاپوری