جغد به خدا گفت : آدم هایت من و آوازهایم را دوست ندارند...

و خدا گفت :  آوازهای تو بوی دل کندن میدهند 

و آدم ها عاشق دل بستن اند... دل بستن به هر چیز کوچک و بزرگ..

تو مرغ تماشا و اندیشه ای !!  و آنکه می بیند و می اندیشد به هیچ چیز دل نمیبندد ...!

دل نبستن سخت ترین و قشنگ ترین کار دنیاست ...!

اما تو بخوان و همیشه بخوان که  آواز تو "حقیقت" است ...!  و طعم حقیقت تلخ....

 

روزی حضرت رضا علیه السلام به یکی از اصحاب فرمودند:

در زمان جدم رسول خدا صلی الله علیه و آله حالت جغد چنین بود که به منازل و خانه ها و قصر ها رفت و آمد داشت،

و هنگامی که اهل منزل مشغول صرف غذا می شدند به نزدیک آن ها میرفت تا به او آب و غذایی بدهند و با آنان هم غذا می شد، سپس به جایگاه خود - روی دیوار منازل وشاخۀ درختان - بازمی گشت. اما هنگامی که حسین بن علی را شهید نمودند از آبادی خارج شد و به خرابه ها و کوه ها و صحرا ها پناه برد و چنین گفت: بد امتی هستید شما که فرزند پیامبر خود را کشتید – وقتی با فرزند پیامبر چنین کنید – هرگز بر جانم در میان شما ایمن نیستم!!!  درحدیث دیگری حضرت صادق علیه السلام می فرمایند: جغد تمام روزرا روزه دارومحزون می گذراند وهنگامی که عالم را شب فرا می گیرد تا به صبح برای حسین صلوات الله علیه ناله می کند!!! امام صادق(ع) فرمود :  آیا کسی از شما جغد را در روز دیده ؟ حاضران گفتند :نه ، او آشکار نمی شود مگر در شب. امام صادق(ع) فرمود : ( جغد همواره در آبادی ها کنار مردم می زیست ، ولی وقتی که حسین (ع) از غصه غم مصیبت جانکاه امام حسین(ع) و یارانش ، همواره روزها روزه و را به شهادت رساندند محزون است ، و شب ها به یاد مصائب حسین(ع) تا صبح زمزمه و ناله می کند.) 

کامل الزیاره ، چاپ صدرق ، ص

آدم ها باید توی زندگیشان پای انتخاب هایشان بایستند. زندگی مواجهه ی ابدی آدم هاست با انتخاب هایشان.

جغدی روی کنگره های قدیمی دنیا نشسته بود.زندگی را تماشا میکرد.رفتن و ردپای آن را.و آدمهایی را می دید که به سنگ و ستون، به در و دیوار دل می بندند.

جغد اما می دانست که سنگ ها ترک می خورند، ستون ها فرو می ریزند، درها می شکنند و دیوارها خراب می شوند.

او بارها و بارها تاجهای شکسته، غرورهای تکه پاره شده را لابلای خاکروبه های کاخ دنیا دیده بود.

او همیشه آوازهایی درباره دنیا و ناپایداری اش می خواند و فکر می کرد شاید پرده های ضخیم دل آدمها، با این آواز کمی بلرزد.

 

می گویند.....روزی کبوتری از آن حوالی رد می شد،

آواز جغد را که شنید، گفت: بهتر است سکوت کنی و آواز نخوانی.

آدمها آوازت را دوست ندارند.

غمگین شان می کنی.

دوستت ندارند.

می گویند بدیمنی و بدشگون و جز خبر بد، چیزی نداری.

قلب جغد پیر شکست و دیگر آواز نخواند.

سکوت او آسمان را افسرده کرد.

آن وقت خدا به جغد گفت: آوازخوان کنگره های خاکی من! پس چرا دیگر آواز نمی خوانی؟ دل آسمانم گرفته است.

جغد گفت: خدایا! آدمهایت مرا و آوازهایم را دوست ندارند.

خدا گفت: آوازهای تو بوی دل کندن می دهد و آدمها عاشق دل بستن اند.

دل بستن به هر چیز کوچک و هر چیز بزرگ.

تو مرغ تماشا و اندیشه ای! و آن که می بیند و می اندیشد، به هیچ چیز دل نمی بندد.

دل نبستن سخت ترین و قشنگ ترین کار دنیاست.

اما تو بخوان و همیشه بخوان که آواز تو حقیقت است و طعم حقیقت تلخ.

جغد به خاطر خدا باز هم بر کنگره های دنیا می خواند و آنکس که می فهمد،

می داند آواز او پیغام است.....

 منبع:bazkhord.sepehrblog.ir