اینجانب تصمیم گرفتم گذشته زندگی نامه خودرامرورنمایم

طبق مستندات درتاریخ یازده شهریوریکهزاروسیصدچهل دو(1342/6/11)درشهراصفهان میدان احمدآبادخیابان بزرگمهر خیابان دکترمفتح(بهرام سابق) چشم به جهان گشودم. درسن پنج سالگی متوجه موقعیت ووضعیت خودم درخانواده شدم:مایک خانواده هشت نفره مشغول زندگی بودیم دوخواهرکه درمقام بزرگترنفراول ودوم وچهاربرادرکه بنده نفردوم بشمارمی آمدم،بدنه مالی خانواده قابل تحمل بود.پدری مهربان وباتلاش وزحمتکش،کارگری می کردتمام وقتش صرف خانه وخانواده وهمچنین مادری قانونمندوباانظباط و زحمتکش ایشان نیزدوشادوش پدر کار میکرد.واداره منزل باایشان بود.درآن زمان ابتدای فرعی محل سکونت ماکوره گچ پزی بودنام مالک آن مکان (حاج علی)بودوهمه به ایشان می گفتند علی جان اهالی محل هرکدام مشغول ساخت و سازمی شدنداز این کوره مصالح ساختمانی تهیه می نمودند.خودروحمل گچ ایشان الاغ بود آن زمانها وسیله نقلیه بسیارکم وشاید خیلی جاهانبود.ظرفی روی الاغ بود اسم این ظرف که روی الاغ نصب می شدگاله نام داشت شکل خورجین بودولی بسیاربزرگتربخوبی یادم هست دوستان عزیزمردم می رفتند سفارش می دادند برایشان مصالح ساختمانی می آورد شایدبرایتان باورش سخت باشد،الاغ دومرتبه که مصالح ساختمانی می آورد دفعات بعدی خودش بدون صاحب بارابه مقصدمی آورد.وماکه بچه وبازی گوش بودیم وقتی حاج علی گچ فروش دنبال الاغش نبود حیوان رااذیت می کردیم. واین حرکت ماباعث می شدحیوان مسیرراگم کند،و سرگردان می شدزمانی که برگشت حیوان به کوره دیرمی شدعلی جان کوره دار دنبال حیوان می گشت والاغ راپیدا می کرد.اومی دانشست که شیطنتها کارماکوچولوهای محل است ولی چیزی نمی گفت و مشغول کارمی شد.کم کم ماداریم بزرگترمی شویم زمان بسرعت درحال سپری شدن است علاقه زیادی به میهمان ومیهمانی رفتن داشتیم،یکی ازدلایل این بودکه بابچه های فامیل یادوستان خانواده بازی می کردیم سطح زندگی وروابط مردم باهمدیگر خیلی دوست داشتنی بود مهمانیها ساده وبی حاشیه بودبه این دلیل خانواده هاباهم رفت وآمد داشتند.اگریکی ازخانواده ها مشکل مالی پیدامی کردبزرگترهاباهم مشورت واورادرحدتوان یاری می نمودند. خلاصه همه چیزشیرین ودلنشین بود.دوست داشتنهاواقعی ومحبتهاآسمانی بود.آرام آرام داریم به سن هفت سالگی می رسیم بایدآماده شویم جهت ثبت نام می خواهیم به مدرسه برویم اول مهرماه سال یکهزارو سیصد وچهل نه وارد دبستان شدیم نام دبستان صیرفیانپورواقع درخیابان جی نزدیکی محل سکونت بود.شروع به درس خواندن نمودیم.مادرم می گوید فرزندباانظباطی بودی بخصوص ازنظرپوشش لباس ونگهداری ازوسایل شخصی کم کم داریم بزرگترمی شویم درسال 1351پدرومادرتصمیم گرفتند،منزل مسکونی راکمی بزرگترنمایند.واین اتفاق افتاد زمینی توسط پدرخریداری شدواقع درخیابان بلال(کسری سابق)خلاصه باتلاش خصتگی ناپذیر پدر ومادرم خانه مادرمحل جدیدساخته شدخانه جدیدبزرگ وجذاب وبرخیابان اصلی اماماناراحت بودیم بخاطر همسایه های محل سابق ودوستانمان،فاصله زیادنبود مرتب به بچه ها سرمی زدیم آرام آرام به محل جدیدعادت کردیم.همه چیز خوب ودوست داشتنی پیش می رفت. دوخواهر بزرگترصاحب زندگی مستقل شدندومنزل پدری راترک نمودند.خوب حالا من فرزندپسرونفردوم خانواده هستم تقریبادوست داشتیم درامورنظردهیم وعلاقه مندبودیم به سخنان ما توجه کنند.آن زمانهاخیلی ازخانواده هاازجمله خانواده ما تلویزیون نداشتیم.خاطرم هست به یک فیلم خارجی علاقه مندبود نام این سریال مردشش میلیون دلاری بود سریالی جذاب ودوست داشتنی حدود یک سال این سریال روی آنتن بودوهمه جمعه ها پخش می شدومابدلیل علاقه زیادبه این سریال مجبوربودیم حدود3 کیلومتر پیاده برویم خانه یکی ازدوستان جهت تماشاولی خسته نمی شدیم ولذت می بردیم پدرم درسن چهل وهشت سالگی دچاربیماری قلبی شدوتحت درمان قرارمی گرفت ومابرادرهامجبورشدیم او را یاری کنیم وبنده مقطع راهنمای مشغول تحصیل بودم.محل تحصیل بنده درمقطع راهنمایی مدرسه راهنمایی کاشفی واقع درخیابان استادهمایی(معروف به پاقلعه)بود.سال دوم بودم که متوجه شدیم دارداتفاق عجیبی می افتدآری مردم تصیم بزرگی گرفتند.بجه های مدرسه ماشعارمرگ برشاه ودرودبرخمینی سردادند و مدیر مدرسه خاطرم هست مردباشخصیتی بود اوبابجه های مدرسه کاری نداشت.خلاصه این حرکت ادامه پیدا کرد وآرام آرام این بچه های مدرسه راهنمایی وقتی مدرسه تعطیل می شد.شعارمی دادند و از مدرسه واردخیابانهای اطراف می شدند مانوجوان بودیم واین سروصداها خیلی لذت می بردیم،این نهضت ادامه داشت وحتی یکروز نیروهای امنیتی نزدیکی مدرسه ماایستاده بودنددقیقا خاطرم هست ازمدرسه که بیرون آمدیم شعارمرگ برشاه سرمی دادیم،ازکنارشان ردشدیم باماکاری نداشتندولی فردای آن درادامه مسیر بودیم که یکی ازدانش آموزان مدرسه مارادستگیرکردند.از سرنوشت اواطلاعی پیدانکردیم، کم کم تضاهرات پر رنگ ترشدکاربه محل سکونت کشیدوشبها دورهم جمع می شدیم وشعارمی دادیم اجازه بدهیدیک خاطره برایتان نقل کنم یکی ازشبهامشغول تجمع وشعاردادن بودیم یکی ازبچه های محل گفت ولاتفرقو برین خانه هاتون مامورا اومدن ماهم رفتیم منزل بعدیکی ازدوستانم گفت ولا تفرقو یعنی متفرق نشویدفکرمی کنم معنی کلمه رانمی دانست، بگذریم،سال هزاروسیصدوپنجاه وهفت رسید وامام آمدانقلاب پیروزشد.ومابرادرهاکمی پدربیمارمان رایاری می کردیم به تحصیل ادامه می دادیم،خاطرم هست ازبس به خودرو علاقه داشتیم پدرومادرتصمیم گرفتند و یک دستگاه خودرو پیکان جوانان ازیکی ازهمسایگان که قصدفروش داشت خریداری نمودند برای مابسیارعالی ودوست داشتنی بود من گواهینامه نداشتم ولی ازخودرواستفاده می کردم وچیزی از خطرات احتمالی نمی دانستم فقط ازخودروسواری لذت می بردم. ودرنگهداری ازآن خیلی دقت واحتیاط می کردم شهرخلوت بود شایدبرایتان جالب باشد.بیش از80 درصد مردم وسیله نداشتند.وبعدازمدتی باتلاش زیاد گواهینامه گرفتم بحمدالله برای مااتفاقی نیفتاد.درسال یکهزاروسیصدوشصت یک حالا وقت رفتن من به خدمت سربازی فرارسیده است.ثبت نام نمودیم ودرتاریخ 18/5/1361به خدمت سربازی رفتیم برای دروه آموزشی مارابه تهران پادگان مهرآبادجنوبی بردند.حدودسه ماه آموزش دیدیم وبعد براساس امتیازنمره تیراندازی تقصیم شدیم،نمره خوبی نگرفتم،خلاصه سهمیه بندرعباس شدیم وسرنوشت مااینگونه رقم خورد چندروزی مرخصی وبعدبه بندرعباس رفتیم خانه پدری تلفن نداشت نامه می نوشتیم برای خودمان مردی شده بودیم،باورکنیدبعضی وقتها خودمان زودتر ازنامه به منزل می آمدیم،همسایه خانه پدری کامیون داشت هرموقع بندرعباس سرویس می آورد سری به من می زد خیلی خوشحال می شدم،حدودپانزده ماه بندرعباس خدمت وظیفه سپری شده بودبخشنامه ای آمدکه هرکس تمایل داردمی تواند شش ماه آخرخدمت که آن بعنوان دوره احتیاط وظیفه نام برده می شدبه شهرستان خودبرودودرآن مکان انجام وظیفه نمایید.تصمیم گرفتم وبه اصفهان آمدم،درتاریخ18/5/1363خدمت سربازی به اتمام رسید.به منزل آمدیم،پس ازآن تصمیم گرفتیم برای خود شغلی پیداکنیم ومشغول کارشویم ازطرفی تشکیل خانواده بدهم .حدود دوماه بعدازخدمت ازدواج کردیم وبعدازمدت کوتاهی جهت استخدام دروزارت بهداری ثبت نام انجام شد،وپس ازمراحل اداری پذیرفته و مشغول به کارشدم.آن موقع ساختمان ستادبهداری میدان خواجوکنارهلال احمربود،درادامه پس ازدوسال زندگی مشترک باهمسر م سال یک هزاروسیصدوشصت وپنج خداوند فرزندی به داد.آن فرزند دختر بود . وازبرکت قدم این فرزند(اول) وسیله نقلیه خریداری شده بود. خلاصه فرزندمان دربیمارستان اصفهان کلنیک چشم به جهان گشود.فرزندمان حدود چهل روزازتولدش گذشت که ازطرف محل کاربصورت داوطلب جهت اعزام به جبهه ثبت نام نمودیم وراهی منطقه جنگی شدم حدودسه ماه درجبهه های نبردمشغول خدمت بودیم و سرانجام به اصفهان آمدیم ودرمحل کار حاضر و فعالیت کاری شروع گردید.درخانه پدری زندگی می کردیم، شبها همگی دورهم جمع می شدیم وازجنگ جبهه زیاد سخن می گفتیم،تصمیم گرفتیم خانه ای مستقل خریداری کنیم وباهمراهی پدرومادراین حرکت انجام شد.ومنزلی خریداری شدخیلی راضی بودیم وخوشحال، بخاطرتوانایی درتعلیم وتربیت فرزندمان تصمیم گرفتیم چندسالی فاصله بین تولدفرزندبعدی باشد،پس از9سال خداوندفرزندی دیگربه ماداد.فرزنددوم پسربود.وضعیت مالی تفریباقابل قبول همه چیزبمدالله خوب پیش می رفت باکاروتلاش روزهاسپری می گشت. درسال 1376 بودخاطرم هست درماموریت تهران بودم که اطلاع دادند پدرحالش خوب نیست وبلافاصله متوجه شدم بعلت بیماری قلبی برحمت خدارفته به اصفهان آمدم وخلاصه بااندوه فراوان پدرمهربانمان را دفن نمودیم باورکنیدتحملش بسیارسخت بود اشک چشمانم جاری بودباخود فکرمی کردم انگارهمه چیزراازدست داده بودم وکانون خانواده آسیب جدی دیده بود. بستگان می آمدندتسلیت می گفتندولی همچنان جای پدرخالی بود.آرام آرام به وضع موجودعادت کردیم همسرم علاقه زیادی به پدرم داشت اوبسیارمهربان بودوایشان نمی توانست باموضوع فوت پدرم کناربیایدوسرانجام دچاربیماری افسردگی شدو چند سالی بااین بیماری دست وپنجه نرم کردیم.درنهایت ایشان بهبودیافت.زندگی درحال ادامه مسیروفرزندان بزرگتر ومشغول تحصیل فرزنداول دانشگاه پذیرفته شد.وماداریم زندگی عادی خودراطی می نماییم ودرنهایت هم اکنون که باشماعزیزان سخن می گویم فرزنداول دانشجوی مقطع دکتری وترم پایان است وفرزنددوم دانشجوی مهندسی عمران ترم چهارم دریکی ازدانشگاههای اصفهان وبه لطف پروردگارزندگی آرام وقابل قبولی داریم.

:: به رسم ادب یادی ازپدرم ( اوپدری مهربان بود)

پدر ... یک خودکارشکیل و زیباست که در ظاهر ابهتش را همیشه حفظ میکند

خم به ابرو نمیاورد و خیلی سخت تر از این حرفهاست

فقط هیچ کس نمیبیند و نمیداند که چقدر دیگر میتواند بنویسد!!!

پدرم .....

کاش می دانستی چقدر دلم بهانه ی تو رو میگیره هر روز

پـــــــــــــدرم:

اقیـــ ـــانوس هــ ـم که باشــ ـــم . . .

بی تــــ ــــو آرام نیستــ ـــ ـــ ــم . . .

دلم هوای با تو بودن کرده

دلم از این روزهای سرد بی تو بودن گرفته 

دلم برای مهربانی صدایت تنگ شده

تنهایم ، خسته ام  به حضور سبزت محتاجم 

برخیز پدر بجاست که بیدار شوی

و این قافله را دوباره سالار شوی

دل را به فدای قدمت می‌ریزم

یک بار دگر اگر تو تکرار شوی

از اینکه تاپایان سخنان ماراتحمل نمودیدسپاسگزارم موفق وپیروزوسربلندباشید

تنظیم : 15/1/1394